Forum Parafialne

[Justysia]

"SÂłoĂące"

Kolejny raz upadasz, poddajesz siĂŞ,
Kolejny raz zasypiasz,
Kolejny raz siĂŞ smucisz,
Kolejny raz pada deszcz....
Jednak nadchodzi "kolejny raz", aby znĂłw powstaĂŚ, aby znĂłw wyszÂło sÂłoĂące.

Wraz z sÂłoĂącem przyszÂłam podziĂŞkowaĂŚ,
za dobroĂŚ, gdy nie ma nikogo
lub szczĂŞÂście, gdy razem siĂŞ pÂłacze.
Kimkolwiek jesteÂś, skÂądkolwiek przychodzisz
dziĂŞkujĂŞ Ci za chwilĂŞ.
Za radoœÌ w Twoim sercu,
za piĂŞkno muzyki.

Bo dla kaÂżdego wschodzi sÂłoĂące...
DoceĂą to...
Zatrzymaj siĂŞ na chwilĂŞ...
UsiÂądÂź...
Odpocznij...
PozbÂądÂź siĂŞ zÂłych myÂśli...
UÂśmiechnij siĂŞ...
PomyÂśl o piĂŞknie, ktĂłre CiĂŞ otacza...
To wci¹¿ ma znaczenie...
PrzecieÂż dla kaÂżdego wschodzi jakieÂś sÂłoĂące!

[AgusiaMecner]

,,Ksi¹¿ka’’


ÂŻycie zaczyna i koĂączy siĂŞ jak bajka ,
Ma swĂłj koniec i poczÂątek,
Czasem jest dobra ,
A czasem zÂła ,
Raz opowiada o miÂłoÂści ,
A raz o fantazji ,
A czasem po prostu jest Âżyciem …

[Justysia]

"SamotnoœÌ"

JesteÂś jak ksiĂŞÂżyc w ciemnÂą noc,
Opuszczony przez daleki Âświat.
Samotnie b³¹dzisz wokó³ nas.
NiezauwaÂżalnie znikasz stÂąd.
I poÂśrĂłd dawnych, ciemnych warstw udajesz, Âże
CiĂŞ nie ma.
ÂŚwiat nie rozumie Twoich smutkĂłw...TwĂłj Âżal.
Zapominasz o mnie, zapominasz nas...
I ludzi wci¹¿ smucisz, gdy sam wylewasz
Ulewy pÂłacz.

[Stefan]

"Gdy Âżycie nasze dobiegnie do koĂąca,
Gdy BĂłg ostatnie godziny policzy,
Niech nam zaÂświeci, jak promienie sÂłoĂąca,
ÂŚwiatÂło gromnicy.
Gdy nasze czoÂło pot Âśmiertelny zrosi,
Gdy nasze ÂłoÂże obstÂąpiÂą szatani,
Twojej obrony niech kaÂżdy uprosi -
Gromniczna Pani!
Kiedy nad nami zawisnÂą czarne chmury,
Gdy na wsze strony lecÂą bÂłyskawice,
Gdy ciemnoœÌ straszna od do³u do góry:
ÂŚwiĂŞĂŚmy gromnice!
Matko NajÂświĂŞtsza! My nĂŞdzni grzesznicy,
Pod TwojÂą obronĂŞ siĂŞ uciekamy,
Przed Twym obrazem, przy Âświetle gromnicy,
Ciebie bÂłagamy!
TyÂś jasna gwiazda na morzu Âżywota,
Pokus siĂŞ o CiĂŞ rozbijÂą baÂłwany!
Kto siĂŞ ucieka do CiĂŞ, Matko zÂłota,
Jest wysÂłuchany.
BÂądÂź nam MatkÂą w Âżyciu i przy zgonie,
Niech Twoja Âłaska zawsze nam przyÂświeca,
Niech nasza mi³oœÌ ku Tobie zap³onie
Jako gromnica!"

(JĂłzef Strug)

[Stefan]

"O Panno przeÂśliczna, gromniczna!
Pod ogieĂą TwĂłj ÂświĂŞcony,
wiszÂący nad woskiem gromnic,
przez las kolÂący i wyjÂące wilki,
idĂŞ bez wszelkiej obrony:
Nie mĂłdl siĂŞ, ani siĂŞ przyczyniaj,
ale tylko wspomnij!
Ty, coÂś rodziÂła DzieciĂŞ bez ognia i dachu,
a przez ucieczkĂŞ uszÂła od zamachu
i potem caÂłe Âżycie wyczekaÂła w lĂŞku
na Syna mĂŞkĂŞ...
Ty, coÂś chodziÂła miĂŞdzy Âśmiertelnymi,
najbliÂższa ziemi i najdalsza ziemi,
mnie, pÂłomienia szukajÂąca w biaÂłych Âświecach,
od napadu zbĂłjeckiego nie chroĂą,
ale mi gromnice dalekie w jutrzniĂŞ
wyraÂźnÂą rozniecaj,
nad mg³¹ szronu, nad zawisn¹ miêdzy
chaÂłupami sannÂą,
...I nie mĂłdl siĂŞ, NajÂświĂŞtsza Panno,
Gwiazdo szczĂŞÂśliwego, krĂłtkiego konania,
nie mĂłdl siĂŞ, Zorzo Âłask, nie osÂłaniaj,
tylko wspomnij."

(Kazimiera I³³akowiczówna)

[figlarka]

"MaÂła dziewczynka"
MaÂła dziewczynka siedziaÂła i pÂłakaÂła,
bo juÂż dÂłuÂżej tego nie chciaÂła.
Nie chciaÂła juÂż patrzeĂŚ na swoje czerwone biaÂłka
i ciaÂło ozdobione sinymi plamami.
Mia³a ju¿ doœÌ i d³u¿ej nie chcia³a udawaÌ.
,,Wszystko jest w porzÂądku" mĂłwiÂła zawsze
nauczycielom i koleÂżankom kiedy pytali ,,co sÂłychaĂŚ".
KÂłamaÂła i oszukiwaÂła,
juÂż nie wiedziaÂła co to prawda.
Prawdziwy byÂł tylko jej pluszowy miÂś,
to jemu mogÂła zaufaĂŚ,
to przecieÂż tylko on w domu byÂł dla niej dobry,
to tylko on nigdy jej nie okÂłamaÂł,
i nie dotkn¹³ kiedy tego nie chcia³a
to on zawsze jÂą wysÂłuchaÂł.
W tym domu tylko on siĂŞ uÂśmiechaÂł,
bo reszta zapomniaÂła juÂż czym jest uÂśmiech.
CiÂągle marzyÂła o lepszym nastĂŞpnym dniu,
ale kaÂżdy byÂł gorszy niÂż poprzedni.
JuÂż nie wiedziaÂła co zrobiĂŚ
i mia³a wszystkiego doœÌ.
W koĂącu wiedziaÂła.
Kiedy chciaÂła uciec,
on usÂłyszaÂł.
Nie chciaÂła juÂż dÂłuÂżej ÂżyĂŚ,
dobrze to wiedziaÂł.
Kiedy miaÂła ostrze w dÂłoni
to jÂą powstrzymaÂł.
Jak miaÂł na imiĂŞ,
nigdy nie powiedziaÂł,
a maÂła dziewczynka w koĂącu nie wiedziaÂła
czy w ogĂłle istniaÂł.

[Stefan]

„Proch uczy nas mÂądrego spojrzenia na Âżycie, ktĂłre jest przemijajÂące" (WĂŞdrowiec)


Szczypta prochu na czole
i sÂłowa, ktĂłre bolÂą:
Prochem jesteÂś !
ÂŻywym, ale prochem,
MyÂślÂący, ale prochem,
mimo genialnych myÂśli
I wielkich osiÂągniĂŞĂŚ,
Mimo dumy, Âże tak wiele moÂżesz,
I moÂżesz naprawdĂŞ !
Prochem jesteÂś !
Co znaczÂą te sÂłowa ?
Przemijanie ?
PokutĂŞ ?
ÂŚmierĂŚ ?
Przypomnienie ?
Tak, ale nie tylko !
SÂłowa te zawierajÂą prawdĂŞ o czÂłowieku.

(Pismo "Kana nr 2/97)

[Stefan]

„ÂŚroda Popielcowa”

Gdy nie wierzysz „mÂądry” czÂłeku,
ÂŻe istnieje piekÂło,
To uwaÂżaj, by przez palce,
ÂŻycie Twoje nie wyciekÂło

Bo, gdy w grzechach ciĂŞÂżkich,
Stale bêdziesz siê pogr¹¿a³,
BĂŞdziesz wielkimi krokami,
Do piek³a pod¹¿a³.

Dla czÂłowieka „porzÂądnego”,
Co choĂŚ dobry - ma wykrĂŞty,
Jest najwiĂŞkszym ciĂŞÂżkim grzechem,
Brak udziaÂłu we Mszy ÂŚwiĂŞtej.

TakÂże ciĂŞÂżkie grzechy Jego,
To obmowa i oszczerstwo,
Bo te grzechy dla bliÂźniego,
To psychiczne jest morderstwo.

Widzisz, wiĂŞc „porzÂądny” czÂłeku
Nie zabijasz Ty fizycznie,
Ale piÂąte przykazanie,
Zamordujesz Ty psychicznie.

Dzisiaj czas Twojej poprawy,
Rozpoczyna Wielki Post,
Zawsze ÂŚroda Popielcowa,
To kolejny w Niebo most.

(Lidia Szymanowska)

[figlarka]

"ÂŚwiadek XXI wieku"
JesteÂś jak lilia
wœród ton czarnych ró¿.
Stajesz wÂśrĂłd ludzi,
nie ¿a³ujesz s³ów.
Otwierasz swe serce,
rozpromieniasz twarz.
Wskazujesz takie miejsce,
gdzie Eden jest nasz.
Niewidzialne wrota otwierasz wÂśrĂłd burz,
kiedy nagle sÂłoĂące wychodzi zza chmur.
KamieĂą Twej dobroci uderza w mĂłj mur,
rozkrusza siê jak ska³a wœród upad³ych s³ów.
Kwiaty serca swego zasiewasz na progu
uchylonych drzwi podczas Âżycia mroku.
KaÂżdego dnia podnosisz z upadku,
dÂźwigasz poniÂżonych.
Otaczasz swÂą miÂłoÂściÂą
i swÂą obecnoÂściÂą.
PukajÂą do Twych drzwi
mĂŞÂżczyÂźni,kobiety,
starcy,chorzy,
dzieci niekochane
i te zapomniane.
Ocierasz Âłzy chusteczkÂą,
kochasz odrzuconych,
karmisz swÂą dobrociÂą
i swojÂą radosciÂą.
Serce Twe jak studnia rozbrzmiewa w mych uszach
kiedy s³owa wiary s³yszane wci¹¿ w duszach.
KaÂżdy kapÂłan co dzieĂą dowodem jest tego,
Âże nadzieja podtrzyma czÂłowieka grzesznego.

[Stefan]

On szedÂł w spiekocie dnia i w szarym pyle drĂłg,
A idÂąc uczyÂł kochaĂŚ i przebaczaĂŚ.
On z celnikami jadÂł. On nie znaÂł kto to wrĂłg,
PochylaÂł siĂŞ nad tymi, ktĂłrzy pÂłaczÂą.
MĂłj Mistrzu, przede mnÂą droga, ktĂłrÂą przebyĂŚ muszĂŞ tak jak Ty.
MĂłj Mistrzu, wokoÂło ludzie, ktĂłrych kochaĂŚ trzeba, tak jak Ty,
Mój Mistrzu, nie³atwo cudzy ciê¿ar wzi¹Ì w ramiona tak jak Ty.
MĂłj Mistrzu, poniosĂŞ wszystko, jeÂśli bĂŞdziesz ze mnÂą zawsze Ty.

On przyj¹³ wdowi grosz i Magdaleny ³zy,
Bo wiedziaÂł co to kochaĂŚ i przebaczaĂŚ,
i póŸn¹ noc¹ On do Nikodema rzek³,
¯e prawdy trzeba pragn¹Ì, trzeba szukaÌ.
MĂłj Mistrzu...

Idziemy w skwarze dnia i w szarym pyle drĂłg,
A On nas uczy kochaĂŚ i przebaczaĂŚ,
I z celnikami si¹œÌ - zapomnieÌ kto to wróg,
PochylaĂŚ siĂŞ nad tymi, ktĂłrzy pÂłaczÂą.
MĂłj Mistrzu...

W ShoutBoxie zamieÂściÂłem takÂże wersjĂŞ ÂśpiewanÂą.

[gregorek]

Suplikacje

Od gÂłodu,
od pochodĂłw,
od deszczu,
od wszy,
od powietrza na wichrze w skoÂś prutego twarzÂą,
od ognia – kiedy nocÂą odejœÌ ci go karzÂą,
od tajgi, co do kolan moczarem namaka,
od urwanej podeszwy,
od skradzionego chlebaka
wybaw nas, Panie!

Od tundry twarz¹ w niebo le¿¹cej na wznak,
od zmory biaÂłych nocy,
od komarzych mÂłak,
od nagÂłych a niespodzianych wymarszĂłw ponocnych,
od ÂświtĂłw oÂłowianych
i zmrokĂłw popielnych
ÂŚwiĂŞty BoÂże,
ÂŚwiĂŞty Mocny,
ÂŚwiĂŞty a NieÂśmiertelny,
Wybaw nas, Panie!

My grzeszni,
my zmĂŞczeni,
my obszarom wydani,
my zmarÂłej przestrzeni na Âżer Âżywcem rzuceni,
my wyjĂŞci spod prawa,
z czÂłowieczeĂąstwa wyzuci,
my deptani jak trawa,
zaganiani i szczuci –
my nĂŞdzarze zawszeni,
my co g³ód nas og³upia,
my rzesza bezimienna
do dna krzywdÂą otruta,
my brudni,
my obdarci,
my aÂż Âśmieszni chwilami,
my pocieszni,
my grzeszni,
Ciebie Boga bÂłagamy,
coÂś jest Wierny i ÂŻywy
Jeden i Niepodzielny
- ÂŚwiĂŞty BoÂże,
- ÂŚwiĂŞty Mocny,
- ÂŚwiĂŞty a NieÂśmiertelny,
zmiÂłuj siĂŞ nad nami!


Przez ostatniÂą ,poÂśmiertnÂą
Syna Twego ranĂŞ ,
Przez Jego Krew i MĂŞkĂŞ
Amen - amen - amen


Beata ObertyĂąska

[figlarka]

"Kromka chleba"

MaÂła okruszyna,
kawaÂłek skĂłrki chleba,
ziarenko zboÂża
na czystym, piĂŞknym, biaÂłym,
ÂświÂątecznym obrusie.
Wydaje siĂŞ tak niewiele.
Codziennie wyrzucasz je do kosza,
moÂże do zlewu,
ÂściÂągasz suchÂą szmatkÂą
Âżeby broĂą Panie BoÂże
obrus siĂŞ nie ubrudziÂł.
Potem wychodzisz,
widzisz czÂłowieka
zaglÂądajÂącego za kromkÂą chleba,
dziecko pod KoÂścioÂłem,
matkĂŞ umierajÂącÂą od Âśrodka
pod TwojÂą klatkÂą schodowÂą.
A Ty…
Przechodzisz obojĂŞtnie,
bo przecieÂż dziÂś wszyscy kradnÂą.
CzÂłowiek zaglÂąda do Âśmietnika Âżeby siĂŞ popisaĂŚ.
Dziecko wysÂłali rodzice,
a matka chce siĂŞ wzbogaciĂŚ
na kromce zwykÂłego, suchego chleba.
Podnosisz gÂłowĂŞ
i dumnie przechodzÂąc obok
peÂłny obojĂŞtnoÂści spluwasz na ziemiĂŞ.
SkÂładajÂąc rĂŞce wchodzisz do KoÂścioÂła
udajesz ÂświĂŞtego,
bo ja dajĂŞ na tace proszĂŞ ksiĂŞdza,
zawsze w niedziele jestem w KoÂściele.
Nie mam sobie nic do zarzucenia!
A na drugi dzieĂą pojawia siĂŞ nekrolog:
ZginĂŞÂło dziecko-pod KoÂścioÂłem zamarzÂło
i z gÂłodu odeszÂło.
Na starca przewrĂłciÂł siĂŞ Âśmietnik-nie Âżyje!
Kobieta spadÂła ze schodĂłw,
poÂślizgnĂŞÂła siĂŞ na czyjejÂś Âślinie,
godzinami jĂŞczaÂła pod drzwiami czÂłowieka.
WykrwawiÂła siĂŞ bÂłagajÂąc o ratunek.
Wycieraczka caÂła z krwi,
ale co tam, kupie nowÂą…
PrzecieÂż nie mam sobie nic do zarzucenia!

[Stefan]

Prezydent idzie na Wawel - smutna piosenka

DÂźwiĂŞczy requiem pod dzwonu kloszem,
Salonowcy - skoĂączcie tĂŞ wrzawĂŞ.
O czas smutnej zadumy proszĂŞ,
gdy Prezydent idzie na Wawel.

Kogo wiedzie w ÂżaÂłobnej gali?
JakieÂś cienie, mundury krwawe,
ci w Katyniu z do³ów powstali,
z Prezydentem idÂą na Wawel.

IdÂą wolno, lecz rĂłwnym krokiem,
bo im marsza rozbrzmiewa grave.
Niezbadanym Boga wyrokiem
z Prezydentem ciÂągnÂą na Wawel.

Gdy prĂłg przejdÂą krĂłlewskich pokoi,
krĂłtki apel – czas z misji zdaĂŚ sprawĂŞ,
potem spaĂŚ – pierwsza noc juÂż wÂśrĂłd swoich
z Prezydentem, co wwiĂłdÂł ich na Wawel.

Ciiiiiicho! ÂśpiÂą …Ale moÂże obudzi
ich los w nas to, co czyste i prawe?
Niech pojedna – i partie i ludzi,
dzieĂą, gdy oni dotarli na Wawel.

(Henryk KrzyÂżanowski)

[gregorek]

ChoĂŚ w mojej Polsce karÂły tkwiÂą na tronach
Lechickie mleko pijÂą jak bĂŞkarty
ChoĂŚ Polska klĂŞczy naga ,pohaĂąbiona
...z piersiÂą rozdartÂą...

...to jeszcze ÂżyjÂą dzieci prawowite
co nie pozwolÂą pomiataĂŚ ojczyznÂą
i zrodzÂą zemstĂŞ w godzinie wybitej
...i pierÂś zabliÂźniÂą.


ChoĂŚ w mojej Polsce anioÂły szataĂąskie
PrzyodziewajÂą siĂŞ w krzyÂże biskupie
I oczy majÂą pyszne ,gĂŞby paĂąskie
...i usta trupie...

...to wÂśrĂłd nich widaĂŚ garstkĂŞ sprawiedliwych
- Ci Âżycie dadzÂą za narĂłd szczĂŞÂśliwi
lecz by œmierÌ przyj¹Ì naprzód trza byÌ ¿ywym
...sÂą jeszcze Âżywi...

ChoĂŚ mojej Polski gÂłosy zasypane
taĂączÂą na ciele przebrzydÂłe mamidÂła
choĂŚ mojej Polsce ,Polsce ukochanej
...wydarto skrzydÂła...

...to ja nie p³aczê i nie ¿¹dam kary
i pogrzebowej sukni nie odziewam
bo to z mych wierszy zrodzÂą siĂŞ Ikary...
...i bĂŞdÂą ÂśpiewaĂŚ...

[gregorek]

To wiersz Lusi OgiĂąskiej