Forum Parafialne Forum Parafii pw. Âśw. Zygmunta i Âśw. Jadwigi w KĂŞdzierzynie-KoÂźlu Katechizm - ÂśmierĂŚ Chaos - 2010-03-26, 10:06 Temat postu: ÂśmierĂŚ Czy pragnienie swojej Âśmierci jest grzechem? Chaos - 2010-04-15, 12:38 Ech Czy to jest forum "monologowe"? Stefan - 2010-04-15, 19:37 Przed inwazjÂą hakerĂłw odpisaÂłem na Twoje pytanie. Mam nadziejĂŞ, Âże zd¹¿yÂłaÂś przeczytaĂŚ. Obecnie nie mam nastroju, nie potrafiĂŞ zebraĂŚ myÂśli, przytÂłoczony katastrofÂą samolotu pod SmoleĂąskiem. MoÂże pozbieram siĂŞ w przyszÂłym tygodniu i w³¹czĂŞ siĂŞ do dyskusji, Pozdrawiam. Chaos - 2010-04-15, 21:18 Ok Poczekam,rozumiem. Chaos - 2010-04-16, 08:15 Czy ÂśmierĂŚ tak wielu ludzi na raz moÂżna nazwaĂŚ "ÂśmierciÂą bezsensownÂą"? Czy nie jest tak,Âże ÂśmierĂŚ jest przeznaczeniem? Czy decyzja pilota o lÂądowaniu w tak trudnych i niebezpiecznych warunkach byÂła z gĂłry przesÂądzona? Stefan - 2010-04-20, 22:17 Zgodnie z obietnicÂą przedstawiam mĂłj gÂłos w dyskusji. „Zawsze jest rzeczÂą niebezpiecznÂą ÂżyczyĂŚ sobie Âśmierci, gdyÂż to siĂŞ bynajmniej nie zgadza ze zwykÂłym usposobieniem duszy, w jakim znajdowaĂŚ siĂŞ powinniÂśmy wzglĂŞdem zbawienia. Pragnienie to wÂłaÂściwe jest albo duszom stojÂącym na wysokim stopniu doskonaÂłoÂści, albo teÂż ludziom zniechĂŞconym do Âżycia i w ogĂłle do wszystkiego.” (ÂŚw. Franciszek Salezy). KKK (W skrĂłcie): 413 ÂŚmierci BĂłg nie uczyniÂł i nie cieszy siĂŞ ze zguby ÂżyjÂących... ÂŚmierĂŚ weszÂła na Âświat przez zawiœÌ diabÂła" (Mdr – KsiĂŞga MÂądroÂści 1,13; 2, 24). PrzysÂłowie mĂłwi: diabeÂł ma dosyĂŚ cukru i grzech czyni sÂłodkim. ÂŻyczenie komuÂś (takÂże sobie) Âśmierci jest grzechem, bowiem tylko BĂłg jest Panem naszego Âżycia i Âśmierci i nikt nie moÂże roÂściĂŚ sobie prawa do Âżycia innych. Co innego, gdy myÂślimy o Âśmierci, jako naszym przemijaniu. Wtedy bardziej powinniÂśmy zwracaĂŚ uwagĂŞ na nasze przygotowanie do opuszczenia drogi ziemskiej. Bo waÂżne w tym czasie bĂŞdzie, czy swoim Âżyciem, swoimi uczynkami, swoim Âżalem za grzechy i swojÂą poprawÂą zasÂłuÂżymy na Niebo, czy bĂŞdziemy musieli oczyszczaĂŚ swojÂą duszĂŞ w czyœÌcu. Musimy pamiĂŞtaĂŚ, Âże czyÂściec (jest) wyzwalaniem siĂŞ miÂłoÂści (do Boga) z resztek egoizmu, przez oczyszczenie czyœÌcowe dusza zyskuje "ÂświĂŞtoœÌ koniecznÂą do wejÂścia do radoÂści nieba." (KKK 1030) "Kto... nie miÂłuje, trwa w Âśmierci.” Trzeba byĂŚ Âświadomym, Âże zawsze jesteÂśmy z Nim. I w Âżyciu i w Âśmierci naleÂżymy do Chrystusa (Rz 14, 7-8 : 7 Nikt zaÂś z nas nie Âżyje dla siebie i nikt nie umiera dla siebie: 8 jeÂżeli bowiem Âżyjemy, Âżyjemy dla Pana; jeÂżeli zaÂś umieramy, umieramy dla Pana. I w Âżyciu wiĂŞc i w Âśmierci naleÂżymy do Pana.), a skoro Pan Jezus potrzebuje nas tutaj, to mimo wszystko nie wypada siĂŞ spieszyĂŚ z przeprowadzkÂą. I jeszcze taka maÂła dopowiedÂź. Rozró¿niamy dwa rodzaje Âśmierci: fizyczna oraz duchowa. TĂŞ drugÂą "zawdziĂŞczamy" grzechowi. ÂŚmierĂŚ fizyczna to z prochu powstaÂłeÂś i proch siĂŞ obrĂłcisz. Gorsza dla nas jest ÂśmierĂŚ duchowa, bo dla duszy opĂŞtanej grzechem nie ma miejsca w Niebie, BĂłg w swoim miÂłosierdziu nie przewiduje dla takiej duszy oczyszczenia i trafia ona do piekÂła, gdzie cierpi mĂŞki, "ogieĂą wieczny". PamiĂŞtaj czÂłowiecze, Âże nie znasz dnia, ani godziny. Chaos - 2010-04-21, 04:13 BĂłg w swoim miÂłosierdziu nie przewiduje dla takiej duszy oczyszczenia i trafia ona do piekÂła, gdzie cierpi mĂŞki, "ogieĂą wieczny". Czy BĂłg MiÂłosierny moze byĂŚ tak okrutny,Âżeby swoje dziecko aÂż tak karaĂŚ??? PrzecieÂż BĂłg kocha kazdego niewyobraÂżalnie mocno.WiĂŞcej niÂż matka kocha swoje dziecko tak?A czy matka ktĂłra kocha swoje dziecko caÂłym sercem jest w stanie skazaĂŚ swoje dziecko na ciÂągÂłe cierpienie i spokojnie patrzec jak to go boli?Nie wydaje mi sie.Podobno Boze MiÂłosierdzie nie zna granic!!! Stefan - 2010-04-21, 15:00 Prawda, Âże BĂłg jest nieskoĂączenie dobrym i miÂłosiernym Ojcem. I BĂłg robi wszystko, abyÂśmy mogli uczestniczyĂŚ w radosnej komunii z Nim. Ale daÂł nam teÂż wolnÂą wolĂŞ i my moÂżemy niestety dokonaĂŚ wyboru ostatecznego odrzucenia Jego miÂłoÂści i przebaczenia. DokonaĂŚ tego wyboru przez samych siebie, poprzez grzech i rezygnacjĂŞ z odkupienia. PiekÂło i potĂŞpienie jest ostatecznÂą konsekwencjÂą samego grzechu, zwracajÂącÂą siĂŞ przeciw temu, kto go popeÂłniÂł. Nie jest to kara BoÂża wymierzona <<z zewnÂątrz>>, lecz konsekwencja decyzji podjĂŞtych przez czÂłowieka w tym Âżyciu. Tak wiĂŞc to nie okrucieĂąstwo Boga, nie kara, lecz nasz wybĂłr, nasza wolna wola doprowadzajÂą nas do tego, Âże oddalamy siĂŞ od Niego, trafiajÂąc do beznadziejnoÂści i pustki Âżycia bez Boga, czyli do piekÂła. Chaos - 2010-04-22, 04:41 Nie umiem i nie chcĂŞ wyobraziĂŚ sobie Boga ktĂłry w ostatecznym rozrachunku nie przygarnie do serca nawet najbardziej grzesznego czÂłowieka!Czy to nie jest tak Âże to my wyznaczamy granice MiÂłosierdziu BoÂżemu? Stefan - 2010-04-22, 21:18 To nie tak strasznie wyglÂąda. MĂłwiÂłem o czÂłowieku, ktĂłry sam wybiera sobie przyszÂłoœÌ, odrzucajÂąc miÂłoœÌ i przebaczenie Boga. „Tak bowiem BĂłg umiÂłowaÂł Âświat, Âże Syna swego Jednorodzonego daÂł, aby kaÂżdy, kto w Niego wierzy, nie zgin¹³, ale miaÂł Âżycie wieczne.” (J 3, 16). Dlatego MĂŞka, ÂŚmierĂŚ i Zmartwychwstanie Chrystusa to szczyt miÂłoÂści Boga do czÂłowieka. Jest to peÂłnia Objawienia, jest to peÂłnia miÂłosierdzia. Przez caÂłe swoje Âżycie mamy czas nawracania i pokuty, ktĂłre czynimy ze wzglĂŞdy na BoÂże MiÂłosierdzie. PokÂładajÂąc szczerÂą ufnoœÌ w Bogu, liczymy na odpuszczenie grzechĂłw. Dlatego przystĂŞpujemy do Sakramentu Pokuty, aby pojednaĂŚ siĂŞ z Bogiem. Po szczerej spowiedzi Âśw., jako „nowi ludzie” stajemy przed Tym, ktĂłry wysÂłuÂżyÂł nam zbawienie. W Ewangelii obrazem MiÂłosierdzia Boga jest dobry pasterz, ktĂłry szuka jednej zgubionej owcy, pozostawiajÂąc na pastwisku bezpieczne, posÂłuszne stado. BĂłg szuka grzesznika i raduje siĂŞ, gdy go odnajdzie. MiÂłosierdzie Boga, czyli caÂłkowicie niezasÂłuÂżona i darmowa Jego miÂłoœÌ do stworzenia, najlepiej siĂŞ okazuje w tym poszukiwaniu grzesznika. Nie doœÌ bowiem, Âże BĂłg przebacza nawracajÂącemu siĂŞ grzesznikowi, nie doœÌ, Âże cierpliwie czeka na nawrĂłcenie, ale idzie grzesznika szukaĂŚ. I wiemy, Âże SÂłowo BoÂże szukajÂąc czÂłowieka zstÂąpiÂło na ziemiĂŞ, staÂło siĂŞ CzÂłowiekiem - Jezusem Chrystusem. PrzecieÂż BĂłg stworzyÂł nas, by dzieliĂŚ siĂŞ swÂą miÂłoÂściÂą. JakÂże wiĂŞc nie miaÂłby byĂŚ miÂłosiernym dla swojego stworzenia? Chaos - 2010-04-23, 11:07 Dlaczego grzechy odpuszczone w sakramencie pokuty nie zwalniajÂą nas od cierpienia w czyÂścu? Stefan - 2010-04-24, 12:52 Cierpienia dusz czyœÌcowych sÂą spowodowane skutkami ich grzechĂłw, ktĂłre jeszcze nie zostaÂły w peÂłni odpokutowane. KaÂżdy rodzaj grzechu powoduje zniszczenie konkretnego dobra i miÂłoÂści w samym czÂłowieku oraz w jego relacjach do Boga i do innych ludzi. Te zniszczenia spowodowane przez grzech sÂą ÂźrĂłdÂłem cierpienia dla ich sprawcy oraz dla ludzi z nim zwiÂązanych. CzyÂściec jest przede wszystkim stanem, w ktĂłrym doÂświadcza siĂŞ BoÂżego miÂłosierdzia. Stanem ukazujÂącym, Âże BĂłg jest wierny miÂłoÂści, ktĂłrÂą umiÂłowaÂł czÂłowieka. BĂłg nie chce niczyjej zguby - zapewnia ÂświĂŞty Piotr ApostoÂł. BoÂże Serce wypeÂłnia pragnienie, by "wszystkich doprowadziĂŚ do nawrĂłcenia" (2 P 3, 9). Tak wiĂŞc czyÂściec jest stanem przejÂściowym, gdzie dusza przebywa, aby dostÂąpiĂŚ peÂłni miÂłoÂści Boga i jednoczeÂśnie odpokutowaĂŚ grzechy powszednie. Nie zawsze w swoim Âżyciu czÂłowiek, mimo przyrzeczenia w czasie spowiedzi, poprawia swoje postĂŞpowanie. Nie zawsze wÂłaÂściwie ÂżaÂłuje za grzechy i nie zawsze dokonuje zadoœÌuczynienia. PoniewaÂż wszyscy ludzie tworzÂą jedno CiaÂło w Chrystusie i sÂą „nawzajem dla siebie czÂłonkami” (Ef 4, 25), dlatego grzech jednego czÂłowieka szkodzi i zadaje cierpienie rĂłwnieÂż innym ludziom. Po Âśmierci wiĂŞzy ³¹czÂące zmarÂłego z ÂżyjÂącymi na ziemi nie zostajÂą zerwane. JeÂżeli na skutek jego grzechĂłw ktoÂś z ludzi ÂżyjÂących na ziemi bĂŞdzie cierpiaÂł, to zmarÂły bĂŞdzie musiaÂł z nim tak dÂługo wspó³cierpieĂŚ, aÂż miÂłoœÌ Chrystusa przezwyciĂŞÂży wszystkie skutki jego grzechĂłw, ktĂłre zadajÂą cierpienie. Cierpienia czyœÌcowe sÂą wiĂŞc konsekwencjÂą grzechĂłw popeÂłnionych przez czÂłowieka w czasie jego ziemskiego Âżycia. Przez oczyszczenie czyœÌcowe dusza zyskuje "ÂświĂŞtoœÌ koniecznÂą do wejÂścia do radoÂści nieba." (KKK 1030 : Ci, ktĂłrzy umierajÂą w Âłasce i przyjaÂźni z Bogiem, ale nie sÂą jeszcze caÂłkowicie oczyszczeni, chociaÂż sÂą juÂż pewni swego wiecznego zbawienia, przechodzÂą po Âśmierci oczyszczenie, by uzyskaĂŚ ÂświĂŞtoœÌ koniecznÂą do wejÂścia do radoÂści nieba.) Chaos - 2010-04-25, 09:48 Stefan napisał/a: JeÂżeli na skutek jego grzechĂłw ktoÂś z ludzi ÂżyjÂących na ziemi bĂŞdzie cierpiaÂł, to zmarÂły bĂŞdzie musiaÂł z nim tak dÂługo wspó³cierpieĂŚ, aÂż miÂłoœÌ Chrystusa przezwyciĂŞÂży wszystkie skutki jego grzechĂłw, ktĂłre zadajÂą cierpienie. ) Czyli nie wystarczy nasze wybaczenie wzgledem osoby zmarÂłej?? szkoda :( Tak byÂłoby lepiej dla tych co odeszli. Stefan - 2010-04-25, 19:22 Tylko wtedy, gdy wiemy o Âśmierci tej osoby i jej szczerze wybaczymy. Bo zdarza siĂŞ nieraz, Âże osoba zmarÂła, ktĂłra w jakiÂś sposĂłb nas obraziÂła lub skrzywdziÂła, wyjechaÂła do innej czĂŞÂści Polski lub za granicĂŞ (lub mogliÂśmy my to zrobiĂŚ). Kontakt z niÂą urwaÂł siĂŞ caÂłkowicie (zdarza siĂŞ to nawet wtedy, gdy mieszkamy w jednym mieÂście, lecz w ró¿nych dzielnicach). Ta osoba przed ÂśmierciÂą nie zd¹¿yÂła dokonaĂŚ zadoœÌuczynienia. I to ona potrzebuje naszej pomocy, aby mogÂła osiÂągn¹Ì ÂświĂŞtoœÌ koniecznÂą do wejÂścia do radoÂści nieba. Tym zmarÂłym osobom moÂżemy pomĂłc modlitwÂą, postami, dobrymi czynami, a przede wszystkim przez sprawowanie NajÂświĂŞtszej Ofiary i przystĂŞpowanie do Komunii Âśw. MoÂżemy takÂże zmarÂłym pomĂłc przez zyskiwanie odpustĂłw, ktĂłre za nich bĂŞdziemy je ofiarowaĂŚ. "NieÂśmy im (zmarÂłym) pomoc i pamiĂŞtajmy o nich. JeÂśli synowie Hioba zostali oczyszczeni przez ofiarĂŞ ich ojca, dlaczego mielibyÂśmy wÂątpiĂŚ, Âże nasze ofiary za zmarÂłych przynoszÂą im jak¹œ pociechĂŞ? Nie wahajmy siĂŞ nieœÌ pomocy tym, ktĂłrzy odeszli, i ofiarujmy za nich nasze modlitwy (ÂŚw. Jan Chryzostom, Homiliae in primam ad Corinthios, ). Chaos - 2010-04-26, 07:00 A czy to prawda,Âże gdy osoba zmarÂła juÂż nie potrzebuje naszej modlitwy bo osiÂągnĂŞÂła zbawienie nasza modlitwa zostaje"przekazana"na innÂą duszĂŞ ktĂłra jest o krok od zbawienia?Czy teÂż moÂże na duszĂŞ kogoÂś zmarÂłego z rodziny? Stefan - 2010-04-26, 10:35 Na to pytanie nie potrafiĂŞ odpowiedzieĂŚ. MoÂże ksiĂŞÂża pomogliby w dyskusji, bo odpowiedÂź na to pytanie, wydaje mi siĂŞ, jest bardzo waÂżna i potrzebna. Ks. Krzysztof - 2010-05-04, 13:36 OdpowiedÂź na to pytanie zna BĂłg! Ja myÂślĂŞ Âże nasza modlitwa zanoszona za zmarÂłego ktĂłry jest juÂż zbawiony powraca do nas i procentuje na naszym "koncie". Pan BĂłg nie gra w loteriĂŞ i nie przekazuje naszej modlitwy na chybiÂł trafiÂł, wszak zawsze potrzebna jest intencja. KoÂśció³ modli siĂŞ za wszystkich zmarÂłych, stÂąd niepoprawne jest sformuÂłowanie, ktĂłre czĂŞsto zapisujemy w naszych wypominkach "za dusze opuszczone" - takich nie ma! W kaÂżdej Mszy Âśw. sÂłyszymy podczas modlitwy eucharystycznej wezwanie za wszystkich zmarÂłych stÂąd tych opuszczonych nie ma. ZmieniÂłem troszkĂŞ temat, ale moja odpowiedÂź padÂła! Chaos - 2010-06-02, 12:01 DziĂŞkujĂŞ :) gregorek - 2011-11-01, 12:45 Na dzieĂą Wszystkich ÂŚwiĂŞtych ,a w szczegĂłlnoÂści na DzieĂą Zaduszny ,ku poÂżytkowi naszych dusz i na chwa³ê Boga ,proponujĂŞ Wam ,drodzy forumowicze ,zapoznaĂŚ siĂŞ z dwoma kazaniami wygÂłoszonymi przez ksiĂŞdza Edmunda Naujokaitisa FSSPX,przedstawiajÂącymi PrawdĂŞ o rzeczach ostatecznych ...a wiĂŞc o Âśmierci i SÂądzie Ostatecznym. Ks. E. Naujokaitis, Rekolekcje adwentowe, 19–20.12.2009, Gdynia, nauka IV - SÂąd osobisty „Postanowiono ludziom raz umrzeĂŚ, a potem sÂąd” (Hbr 9, 27). Bardzo sÂłusznie przypomina nam KoÂśció³ Âśw. w adwencie o sÂądzie i o potrzebie Âświadomego oczekiwania koĂąca naszego Âżycia na tej ziemi. Có¿ moÂże nas bardziej zachĂŞcaĂŚ do umartwienia, jaka myÂśl, jaka nauka moÂże nas Âłatwiej odwieœÌ od przyjemnoÂści ziemskich, jak wspomnienie Âśmierci? GdybyÂśmy mieli wiecznie ÂżyĂŚ na Âświecie, gdybyÂśmy byli pewni, Âże bĂŞdziemy mogli po wszystkie czasy, bez koĂąca uÂżywaĂŚ dĂłbr ziemskich, moÂżna by jeszcze zrozumieĂŚ i wytÂłumaczyĂŚ zdanie owego bogacza, wspomnianego w ewangelii, ktĂłry sobie powiedziaÂł: „Duszo, masz wiele dĂłbr zgotowanych na wiele lat, odpoczywaj, jedz, pij, uÂżywaj” (ÂŁk 12, 19). Ale wiemy, jak straszne sÂłowa usÂłyszaÂł w odpowiedzi, sÂłowa, stanowiÂące i dla nas wszystkich groÂźnÂą przestrogĂŞ, bo wypowiedziaÂł je sam BĂłg: „Szalony! Tej nocy duszy twojej za¿¹dajÂą od ciebie, a coÂś nagotowaÂł, czyjeÂż bĂŞdzie?” (ÂŁk 12, 20). Tak, któ¿ wie, czyje bĂŞdÂą zgromadzone na bankowym koncie przez czÂłowieka oszczĂŞdnoÂści, zakupione nieruchomoÂści i kto bĂŞdzie miaÂł z nich poÂżytek? „Nie zbierajcie skarbĂłw na ziemi, upominaÂł Pan Jezus, ale w niebie”. Do Âśw. Filipa Nereusza przyszedÂł pewien raz mÂłodzieniec i powiadomiÂł go z wielkÂą radoÂściÂą, Âże rodzice ulegli w koĂącu jego proÂśbom i pozwolili mu uczyĂŚ siĂŞ prawa i wybraĂŚ sobie zawĂłd, ktĂłry mu siĂŞ ze wszystkich podobaÂł najwiĂŞcej, zawĂłd prawnika. – „Có¿ wiĂŞc myÂślisz ze sobÂą zrobiĂŚ, skoro swoje nauki pokoĂączysz?” zapytaÂł go uprzejmie Âśw. Filip. – „ZostanĂŞ adwokatem”. – „A potem?”, zapytaÂł ÂświĂŞty. „Potem osiÂądĂŞ w stolicy i mam nadziejĂŞ, Âże bĂŞdĂŞ miaÂł duÂżo spraw, Âże szybko pozyskam sobie sÂławĂŞ, znaczenie i majÂątek”. – „A potem?”, odezwaÂł siĂŞ znowu ÂświĂŞty. – „Potem oÂżeniĂŞ siĂŞ bogato, bĂŞdĂŞ wiĂłdÂł Âżycie spokojne i szczĂŞÂśliwe i wychowywaÂł starannie swoje dzieci”. – „A potem?” spytaÂł ÂświĂŞty. – „Potem powydajĂŞ cĂłrki za m¹¿, zabezpieczĂŞ los synĂłw i na staroœÌ bĂŞdĂŞ zaÂżywaĂŚ miÂłego po pracy spokoju”. – „A potem?”, zagadn¹³ go znowu ÂświĂŞty, mĂłwiÂąc juÂż gÂłosem dobitniejszym i podniesionym. – „Potem?”, odrzekÂł mÂłodzieniec z pewnym smutkiem i ociÂąganiem siĂŞ, „potem trzeba bĂŞdzie umrzeĂŚ”. Teraz powtĂłrzyÂł Âśw. Filip raz jeszcze swoje zapytanie, ale z wiĂŞkszÂą powagÂą i szczegĂłlniejszym naciskiem: „A potem?” Wtedy zmieszaÂł siĂŞ mÂłodzieniec i juÂż nie znalazÂł odpowiedzi. PoczuÂł siĂŞ wstrz¹œniĂŞtym i przeraÂżonym do g³êbi serca. „Na có¿ mi siĂŞ przyda wszystko, o czym marzĂŞ i do czego d¹¿ê – pomyÂślaÂł on w duszy – jeÂżeli nie zasÂłu¿ê sobie na szczĂŞÂśliwÂą wiecznoœÌ?” I postanowiÂł rozpocz¹Ì inne Âżycie. PostanowiÂł caÂłym sercem sÂłuÂżyĂŚ Panu Bogu. Nawet ten, kto jest jeszcze mÂłody, dobrze zrobi, jeÂżeli czĂŞsto bĂŞdzie stawiaĂŚ przed oczyma duszy tĂŞ chwilĂŞ, w ktĂłrej skoĂączÂą siĂŞ jego zajĂŞcia, prace i zabawy, a ktĂłrej samo wspomnienie powinno go oderwaĂŚ od wszelkich marnoÂści ziemskich. Bo czyÂż to jest rozumnie przywiÂązywaĂŚ siĂŞ do uciech i dĂłbr znikomych, ktĂłre juÂż jutro ÂśmierĂŚ moÂże nam wydrzeĂŚ, a kiedyÂś wydrze z pewnoÂściÂą? Ale jeszcze daleko wiĂŞcej powinno od nich odstrĂŞczaĂŚ wspomnienie wiecznoÂści. GdybyÂśmy wiedzieli, Âże razem ze ÂśmierciÂą koĂączy siĂŞ juÂż absolutnie wszystko, Âże nie ma juÂż dla nas Âżycia za grobem, to byÂłoby mniej nierozsÂądku w zasadzie, ktĂłrej wielu siĂŞ trzyma, a ktĂłrÂą powtarza i KsiĂŞga MÂądroÂści: „PĂłjdÂźmy tedy a uÂżywajmy dĂłbr niniejszych!” (Mdr 2, 6). Inna podobna zasada brzmi: „jedzmy i pijmy, bo jutro pomrzemy!” Ale któ¿ oÂśmieli siĂŞ twierdziĂŚ, kto jest rzeczywiÂście przekonany, Âże na ostatnie pytanie Âśw. Filipa: „A potem?” – naleÂży siĂŞ odpowiedÂź: „Potem juÂż nic, zupeÂłnie nic, umierajÂąc zaÂśniemy i juÂż nie zbudzimy siĂŞ nigdy”? Kto nam potrafi dowieœÌ takiego twierdzenia? Inaczej uczy nas ÂświĂŞta wiara i sam zdrowy rozum. JeÂżeli chcesz koniecznie wÂątpiĂŚ, no có¿, nie zmusi ciĂŞ Pan BĂłg do wiary, ale rozwaÂż tylko, co ci pomogÂą twoje wÂątpliwoÂści? Czy one uczyniÂą Boga nieistniejÂącym? Czy unicestwiÂą wiecznoœÌ? ZastanĂłwmy siĂŞ wiĂŞc nad tym, co nastÂąpi zaraz po Âśmierci, t. j. nad sÂądem osobistym. 1. „Postanowiono ludziom raz umrzeĂŚ, a potem sÂąd”, mĂłwiÂł Âśw. PaweÂł. Chwila Âśmierci jest peÂłna tajemniczej grozy. Jeszcze ciaÂło nasze leÂżeĂŚ bĂŞdzie na posÂłaniu, jeszcze nie zmieniÂą siĂŞ rysy naszej twarzy i nie przybiorÂą owego wstrĂŞtnego wyglÂądu, ktĂłrym razi nas trup, jeszcze nie rozpocznie siĂŞ proces gnicia ciaÂła, jeszcze nas otaczaĂŚ bĂŞdÂą pÂłaczÂący przyjaciele i krewni, a juÂż dusza stanie przed swoim SĂŞdziÂą i juÂż zapadnie wyrok. SÂąd bowiem poÂśmiertny ró¿ni siĂŞ bardzo od sÂądĂłw ziemskich. Na ziemi trzymajÂą oskarÂżonego przez dÂługi czas w wiĂŞzieniu Âśledczym, badajÂą go i dochodzÂą winy, pozwalajÂą siĂŞ broniĂŚ a nawet uÂżywaĂŚ wykrĂŞtĂłw, przyzywaĂŚ ÂświadkĂłw i wymownych obroĂącĂłw, a nieraz zdarza siĂŞ, Âże po dÂługich badaniach oskarÂżony uchodzi kary, na ktĂłrÂą zasÂłuÂżyÂł. Ale SĂŞdzia przedwieczny widzi od razu w pierwszej chwili, kiedy przed Nim staniemy, wszystko co jest w naszej duszy i co ukrywa siĂŞ przed wzrokiem ludzkim. Podobnie jak na biaÂłej karcie przy Âświetle dziennym dokÂładnie widaĂŚ wszystko, co na niej napisano, kaÂżde pociÂągniĂŞcie piĂłra, podobnie odczyta Pan BĂłg za jednym wejrzeniem wszystkie uczynki, ktĂłreÂśmy popeÂłnili. Nie tylko uczynki, ale wszystkie sÂłowa, ktĂłreÂśmy wypowiedzieli, wszystkie myÂśli i pragnienia, ktĂłre nas zabawiaÂły od pierwszych lat dzieciĂąstwa. I Âżadne wymĂłwki, Âżadne usprawiedliwienia, Âżadne wykrĂŞty nie bĂŞdÂą dozwolone. Nie bĂŞdziesz mĂłgÂł siĂŞ tÂłumaczyĂŚ, Âże nie wiedziaÂłeÂś coÂś robiÂł, Âże tego lub owego nie uwaÂżaÂłeÂś za grzech, Âże widziaÂłeÂś innych tak samo czyniÂących i szedÂłeÂś za ich przekÂładem, Âże trudno ci byÂło wierzyĂŚ we wszystko, czego nauczaÂł KoÂśció³, Âże nazbyt silne byÂły pokusy i nazbyt gwaÂłtowne twoje namiĂŞtnoÂści. Dla takich wymĂłwek nie pozwolÂą ci nawet ust otworzyĂŚ! SĂŞdzia natychmiast rozpozna czy i w jakim stopniu byÂłeÂś winnym. I dla ciebie samego stanie siĂŞ to jasne! „Jak to? – moÂżemy spytaĂŚ – wszakÂże sÂłyszeliÂśmy wielokrotnie, Âże Pan Jezus jest nieskoĂączenie miÂłosierny, Âże za nami siĂŞ wstawia, Âże On nam wyjednywa przebaczenie i ÂłaskĂŞ?”. Tak, Pan Jezus wstawia siĂŞ za nami, ale wstawia siĂŞ teraz, dopĂłki Âżyjemy tu na ziemi, i bĂŞdzie siĂŞ wstawiaÂł dopĂłki nie wydamy ostatniego tchnienia. DziÂś jeszcze moÂżemy ÂśmiaÂło prosiĂŚ o miÂłosierdzie BoÂże i przez Chrystusowe zasÂługi moÂżemy je uzyskaĂŚ: „ProÂście, a bĂŞdzie wam dane, szukajcie, a znajdziecie, koÂłaczcie, a bĂŞdzie wam otworzone” (ÂŁk 11, 9). – „ZaprawdĂŞ, zaprawdĂŞ wam powiadam, kto wierzy we Mnie, ma Âżycie wieczne” (J 6, 47) – to Jego wÂłasne sÂłowa, ale po Âśmierci juÂż bĂŞdzie za póŸno! Po Âśmierci nie bĂŞdzie On juÂż naszym obroĂącÂą, ale naszym sĂŞdziÂą, i juÂż nam nie uÂżyczy Âłaski i zmiÂłowania, jeÂżeli Go nie chcieliÂśmy przebÂłagaĂŚ za doczesnego Âżycia. Kto jest Jego nieprzyjacielem aÂż do chwili skonania, tego nic nie ocali od zasÂłuÂżonej kary! – Nie ocali go ani Matka NajÂświĂŞtsza, ani ÂświĂŞci jego patronowie. Nikt w niebie nie bĂŞdzie juÂż nawet prosiÂł o ÂłaskĂŞ dla takiego nieszczĂŞÂśnika, bo mieszkaĂący nieba zgadzajÂą siĂŞ zupeÂłnie z wolÂą Boga SĂŞdziego. Chrystus Pan nie udziela juÂż nikomu Âłaski nawrĂłcenia po Âśmierci, musi po Âśmierci wymierzyĂŚ karĂŞ, bo przestaÂłby byĂŚ tym samym sprawiedliwym. WiĂŞc juÂż nie bĂŞdzie adwokata – obroĂący, bĂŞdÂą tylko zawziĂŞci oskarÂżyciele. ZewszÂąd otoczÂą nieszczĂŞsnego grzesznika zÂłe duchy, Âżeby na niego skarÂżyĂŚ i porwaĂŚ go ze sobÂą do piekielnej otchÂłani. ÂŁatwo sobie wyobraziĂŚ pogardliwy i peÂłen politowania uÂśmiech wielu ludzi naszych czasĂłw na te sÂłowa. MoÂże siĂŞ ktoÂś ÂśmiaĂŚ, fizycznie wszyscy jesteÂśmy zdolni do Âśmiechu, ale prawdy w ten sposĂłb nikt nie zmieni. 2. „Straszno jest wpaœÌ w rĂŞce Boga Âżywego”, pisaÂł Âśw. PaweÂł (Hbr 10, 31). DziwiÂą siĂŞ nieraz ludzie i niepokojÂą, czemu Pan BĂłg pozwala tak dÂługo ÂżyĂŚ najwiĂŞkszym zbrodniarzom, tyranom i gnĂŞbicielom narodĂłw. Tak wielu prawych ludzi umarÂło we wczesnych latach Âżycia, tak wielu ÂświĂŞtych umarÂło w mÂłodym wieku, a niejeden okrutnik i przeÂśladowca KoÂścioÂła Âżyje do 80-ciu lat a nawet dÂłuÂżej, i dopuszcza siĂŞ coraz to nowych zbrodni. GdybyÂśmy jednak tak znali przymioty Boskie, jak je poznamy po Âśmierci, nie dziwilibyÂśmy siĂŞ BoÂżej cierpliwoÂści. PrzecieÂż BĂłg wie, Âże dla wiernych Jego sÂług nie sÂą bynajmniej prawdziwym nieszczĂŞÂściem te krzywdy i przeÂśladowania, ktĂłrych doznajÂą na ziemi. Wie, Âże one siĂŞ przyczyniajÂą do pomnoÂżenia ich nagrody, natomiast los potĂŞpieĂąca bĂŞdzie okropny. BĂłg wie, co czeka grzesznika, a Âże jest nieskoĂączenie dobrotliwy, wiĂŞc lituje siĂŞ nad nim i ociÂąga siĂŞ czĂŞsto z wymierzeniem kary. Nie przestaje mu niÂą groziĂŚ sÂłowami Pisma Âśw. i gÂłosem sumienia, ale daje grzesznikowi czas na wzbudzenie Âżalu i na rozpoczĂŞcie pokuty. Zdarza siĂŞ czĂŞsto juÂż na ziemi, Âże ludzie doznajÂą niewymownych cierpieĂą. KtoÂś np. przez dÂługie lata musi znosiĂŚ chorobĂŞ, ktĂłra przykuÂła go do ÂłoÂża boleÂści, przy tym bĂŞdÂąc zupeÂłnie opuszczony i doÂświadczajÂąc gÂłodu i zimna i wszystkich utrapieĂą, po³¹czonych z ubĂłstwem. JakaÂż gorycz napeÂłnia wĂłwczas serce. O ileÂż lepszÂą wydaje siĂŞ ÂśmierĂŚ od takiego Âżycia! A jednak niczym to jeszcze nie jest w porĂłwnaniu z karÂą potĂŞpionych! Bo w kaÂżdej chorobie bywajÂą jakieÂś przerwy i ulgi, przynajmniej we Âśnie, a zawsze pozostaje jakaÂś nadzieja wyzdrowienia i szczĂŞÂśliwszej doli. W piekielnej zaÂś otchÂłani nie ma Âżadnej ulgi, Âżadnego wytchnienia, Âżadnego snu, Âżadnej nadziei! Trudno nam poj¹Ì wiecznoœÌ, dopĂłki w niej nie zaczniemy istnieĂŚ. My znamy tylko ciÂągÂłe nastĂŞpstwo uczuĂŚ miÂłych i przykrych, robotĂŞ i spoczynek, rozmaitoœÌ dziennych zajĂŞĂŚ i nieprzytomnoœÌ snu. JakÂże caÂłkiem inna jest wiecznoœÌ! Dusze zbawionych cieszÂą siĂŞ w niej ciÂągle jednym uczuciem radoÂści, ktĂłre zaspokaja wszelkie ich pragnienia i nie dopuszcza Âżadnej tĂŞsknoty, Âżadnego przesytu. Jak mĂłwi Âśw. PaweÂł, „ani oko nie widziaÂło, ani ucho nie sÂłyszaÂło, ani w serce czÂłowiecze nie wstÂąpiÂło, co nagotowaÂł BĂłg tym, ktĂłrzy Go miÂłujÂą” (1 Kor 2, 9). A potĂŞpieĂący doznajÂą bez przerwy takiej boleÂści, jakÂą nam wyobraziĂŚ moÂże ziemski ogieĂą, kiedy nas parzy. I oni dobrze wiedzÂą, Âże ich mĂŞczarnie nie skoĂączÂą siĂŞ nigdy. WyobraÂźmy sobie, Âże na posadzkĂŞ koÂścioÂła spada co dziesiĂŞĂŚ lat jedno ziarnko piasku. JakieÂż by byÂło nasze przeraÂżenie, gdybyÂśmy taki wyrok usÂłyszeli od Pana Boga: „BĂŞdziecie tak dÂługo cierpieli w pÂłomieniach, pĂłki caÂły ten koÂśció³ nie napeÂłni siĂŞ piaskiem!” IleÂż to lat musielibyÂśmy czekaĂŚ na koniec naszej mĂŞki! A jednak mieszkaĂącom piekÂła sprawiÂłoby to niezmiernÂą radoœÌ, gdyby usÂłyszeli takÂą zapowiedÂź, i piekÂło nie byÂłoby juÂż dla nich piekÂłem, bo w nim zabÂłysn¹³ by rajski promyk nadziei! 3. Tylko jeden raz odmieni siĂŞ cokolwiek stan potĂŞpionych, a stanie siĂŞ to wĂłwczas, gdy trÂąba archanielska zwoÂła wszystkich na sÂąd ostateczny. WĂłwczas po³¹czÂą siĂŞ z powrotem ze swoimi ciaÂłami. Oni tĂŞskniÂą za tym po³¹czeniem, bo wszakÂże ciaÂło naleÂży do ludzkiej istoty. Oni moÂże myÂślÂą, Âże im ta chwila przyniesie jak¹œ ulgĂŞ, jak¹œ pociechĂŞ. JakÂże smutnego doÂświadczÂą jednak zawodu! „Wszyscy wprawdzie zmartwychwstaniemy – pisaÂł Âśw. PaweÂł – ale nie wszyscy odmienieni bĂŞdziemy” (1 Kor 15, 51). CiaÂła zbawionych bĂŞdÂą jaÂśniaÂły piĂŞknoÂściÂą, o jakiej dziÂś nawet wyobraÂżenia nie mamy. „Sprawiedliwi ÂświeciĂŚ bĂŞdÂą jako sÂłoĂące w krĂłlestwie Ojca ich”, powiedziaÂł Pan Jezus (Mt 13, 43). CiaÂła zbawionych bĂŞdÂą nieskazitelne i wolne od wszelkiego bĂłlu, od wszelkiej dolegliwoÂści i doznajÂąc samych miÂłych uczuĂŚ, jeszcze powiĂŞkszÂą szczĂŞÂśliwoœÌ duszy. CiaÂła zaÂś potĂŞpionych bĂŞdÂą wstrĂŞtnymi trupami, i dusza wzdrygnie siĂŞ i przerazi, skoro znĂłw ujrzy swojÂą ziemskÂą powÂłokĂŞ. Ona pragnĂŞÂła otrzymaĂŚ z powrotem swÂą nadobnÂą postaĂŚ, ktĂłrÂą siĂŞ niegdyÂś chlubiÂła, ktĂłra moÂże i wielu innych oderwaÂła od Boga. Dusza potĂŞpiona pragnĂŞÂła znĂłw dostaĂŚ swe ciaÂło wypieszczone, ktĂłremu zawsze dogadzaÂła, dla ktĂłrego przyjemnoÂści po tysiÂąc razy zniewaÂżyÂła Majestat BoÂży. „JakÂże to? – zawoÂła w uniesieniu rozpaczy – ja mam wejœÌ w tego trupa? Ja mam go dÂźwigaĂŚ przez ca³¹ wiecznoœÌ i z nim pogr¹¿yĂŚ siĂŞ w ogniu?” Ale jej upĂłr bĂŞdzie daremny, bo go przeÂłamie wszechmocna dÂłoĂą. A z jakÂą zgrozÂą i odrazÂą bĂŞdÂą uciekaĂŚ od niej dawniejsi jej przyjaciele, kiedy zobaczÂą na jej licach zgniliznĂŞ, a w jamach oczu pÂłomienie! Wtenczas zobaczy ona takÂże po raz pierwszy i ostatni przedziwne blaski KrĂłlestwa niebieskiego, zobaczy wierne sÂługi BoÂże, ktĂłrymi niegdyÂś gardziÂła, ktĂłrych cnotliwoœÌ nazywaÂła gÂłupotÂą. Zobaczy je cieszÂące siĂŞ niewysÂłowionÂą radoÂściÂą, a miĂŞdzy nimi bĂŞdÂą moÂże jej rodzice, jej bracia i dzieci. „ÂŻegnajcie mi na zawsze!” zawoÂła do nich z ponurym Âżalem, jak pisze Âśw. Efrem. „ÂŻegnaj mi, ojcze i matko, synu i cĂłrko! juÂż was nie ujrzĂŞ nigdy! ÂŻegnaj mi krzyÂżu, ÂźrĂłdÂło Âżycia! ÂŻegnaj, raju rozkoszy!” I wtenczas przeklnie ona siebie samÂą, Âże nie byÂła posÂłusznÂą zbawiennym upomnieniom i sÂłowu BoÂżemu, ktĂłre jÂą wzywaÂło do poprawy, Âże odepchnĂŞÂła od siebie rĂŞkĂŞ Chrystusa, ktĂłry jÂą chciaÂł zaprowadziĂŚ do nieba, Âże odrzuciÂła zbawienie, ktĂłre byÂło tak Âłatwym i tak niewiele wymagaÂło trudu! 4. Na prawdĂŞ, nie sprawia to kapÂłanowi przyjemnoÂści, kiedy mĂłwi wiernym o takich rzeczach. On by wolaÂł mĂłwiĂŚ tylko o Boskiej dobroci i o szczĂŞÂściu, ktĂłre czeka ludzi, jeÂśli bĂŞdÂą wiernie sÂłuÂżyĂŚ Bogu. Nie to jest jednak waÂżne, co by kapÂłan „wolaÂł”, ale to co jest wolÂą Boga. A BĂłg chce, by wierni znali prawdĂŞ nie tylko dotyczÂącÂą nieba, ale takÂże dotyczÂącÂą piekÂła. Dlatego kapÂłan ma obowiÂązek roztaczaĂŚ przed oczyma ducha wiernych takÂże ten obraz peÂłen wstrzÂąsajÂącej zgrozy. Wiemy o tym wszyscy, Âże Pan BĂłg jest nieskoĂączenie dobry, Âże wszystko dobre mamy od Niego, Âże On jest naszym Ojcem. Ale nie jest On podobny do wielu sÂłabych ojcĂłw ziemskich, ktĂłrzy nie umiejÂą karaĂŚ, ktĂłrych dzieci mogÂą bezkarnie lekcewaÂżyĂŚ i wyÂśmiewaĂŚ. U Niego miÂłoœÌ ³¹czy siĂŞ najÂściÂślej ze sprawiedliwoÂściÂą. Nie ÂłudÂźmy siĂŞ, nie dopuszczajmy do swego serca Âżadnych wÂątpliwoÂści. Te wÂątpliwoÂści nic nie odmieniÂą w wyrokach BoÂżych. RĂłwnie jak to jest rzeczÂą pewnÂą, Âże teraz jesteÂśmy tu zgromadzeni, tak teÂż nie moÂżemy wÂątpiĂŚ, Âże znowu zejdziemy siĂŞ wszyscy w dzieĂą sÂądu i ujrzymy Syna CzÂłowieczego, przychodzÂącego z mocÂą wielkÂą i majestatem sÂądziĂŚ Âżywych i umarÂłych. Oddzieli On wĂłwczas niepoprawnych grzesznikĂłw od swoich przyjació³ i jednych wezwie do siebie, do swego przybytku, mĂłwiÂąc: „PĂłjdÂźcie, bÂłogosÂławieni Ojca mego, otrzymajcie krĂłlestwo wam zgotowane od zaÂłoÂżenia Âświata” (Mt 25, 34), a drudzy usÂłyszÂą straszny wyrok potĂŞpienia! DziÂś On woÂła jeszcze nas wszystkich. DziÂś jeszcze nie odrzuca nikogo. W KoÂściele swoim ustanowiÂł BĂłg trybunaÂł miÂłosierdzia i Âłaski: „KtĂłrym odpuÂścicie grzechy, sÂą im odpuszczone” (J 20, 23), powiedziaÂł do Aposto³ów i ich nastĂŞpcĂłw. Uciekajmy siĂŞ do tego trybunaÂłu miÂłosierdzia, do Âśw. sakramentu spowiedzi, jeÂśli chcemy unikn¹Ì nieubÂłaganej sprawiedliwoÂści wyroku! Miejmy litoœÌ nad samymi sobÂą, nad swojÂą duszÂą, ktĂłrÂą Pan BĂłg stworzyÂł na to, Âżeby jej daĂŚ Âżywot wieczny, Âżeby Go mogÂła chwaliĂŚ przez ca³¹ wiecznoœÌ i radowaĂŚ siĂŞ Jego wÂłasnym szczĂŞÂściem. Amen. Ks. E. Naujokaitis, Rekolekcje adwentowe, 19–20.12.2009, Gdynia, nauka V - SÂąd ostateczny „A gdy Syn czÂłowieczy przyjdzie w chwale swojej i wszyscy AnioÂłowie z Nim, wtedy zasiÂądzie na tronie majestatu swego” (Mt 25, 31). Drodzy Wierni! SÂą prawdy niezmiernie waÂżne dla kaÂżdego z nas, o ktĂłrych jednak wielu ludzi bardzo niechĂŞtnie sÂłucha – szczegĂłlnie w czasach dzisiejszych – i dlatego kaznodzieje mĂłwiÂą o nich rzadko i z pewnÂą obawÂą, Âżeby liczba sÂłuchaczy, i tak dosyĂŚ maÂła, nie zmniejszyÂła siĂŞ jeszcze bardziej. A przecieÂż musimy o nich mĂłwiĂŚ, jeÂżeli chcemy naleÂżycie speÂłniĂŚ ciĂŞÂżki swĂłj obowiÂązek. JednÂą z tych prawd objawiÂł nam Boski nasz Mistrz Jezus Chrystus, kiedy zapowiedziaÂł swoje przyjÂście na sÂąd ostateczny. To jest tematem naszych rekolekcji adwentowych. Nie jest to Âżaden wymysÂł kapÂłanĂłw, lecz prawda, najdobitniej i najuroczyÂściej ogÂłoszona przez samego Boga. Ale juÂż sam zdrowy rozum i poczucie sprawiedliwoÂści, wrodzone naszej duszy, mĂłwiÂą nam, Âże za kaÂżdy nasz uczynek naleÂży siĂŞ sÂłuszna zapÂłata, Âże los dobrych i zÂłych nie moÂże byĂŚ jednakowy. Lecz w Âżyciu ziemskim widzimy tak czĂŞsto ludzi najlepszych, ÂżyjÂących w nĂŞdzy, w pogardzie, w ucisku, doznajÂących przeÂśladowania i krzywdy, kiedy tymczasem ich krzywdziciele i wrogowie wszelkiej cnoty, bezwstydni rozpustnicy, a nawet okrutni gnĂŞbiciele narodĂłw ÂżyjÂą w rozkoszach, opÂływajÂą we wszelkie dostatki i drwiÂą sobie z upomnieĂą i przestrĂłg. Dlatego powtarzajÂą nieraz z goryczÂą nieszczĂŞÂśliwi: „nie masz na tym Âświecie sprawiedliwoÂści!” Tak, nie byÂłoby jej naprawdĂŞ, gdyby wszystko koĂączyÂło siĂŞ z chwilÂą Âśmierci, gdyby nie czekaÂła nas w drugim Âżyciu naleÂżna nagroda lub kara! To mĂłwi rozum i poczucie sprawiedliwoÂści najdzikszym nawet ludom, ktĂłre teÂż mocno wierzÂą w nieÂśmiertelnoœÌ duszy i poÂśmiertny sÂąd. My zaÂś chrzeÂścijanie otrzymaliÂśmy lepszÂą, jaÂśniejszÂą i najpewniejszÂą naukĂŞ o tym sÂądzie od samego Boga i wiemy, Âże zaraz po zgonie staniemy przed Jego Obliczem, aby zdaĂŚ sprawĂŞ ze wszystkich swoich uczynkĂłw i zaniedbaĂą, a nawet ze wszystkich swoich s³ów i myÂśli. Ale oprĂłcz tego sÂądu szczegó³owego odbĂŞdzie siĂŞ teÂż u koĂąca czasĂłw drugi, powszechny sÂąd, na ktĂłrym muszÂą siĂŞ zjawiĂŚ wszystkie pokolenia ludzkoÂści, a ktĂłry jest tak Âżywo i przejmujÂąco opisany w Ewangeliach. 1. Nikt nie wie, kiedy zajaÂśnieje ten dzieĂą, w ktĂłrym niebo pomÂści wszystkie zbrodnie ziemi, w ktĂłrym wyjdzie na jaw wszystko, co byÂło ukryte przed oczyma ludzi, co dziaÂło siĂŞ w najwiĂŞkszej tajemnicy. JakiÂż lĂŞk i jakie zawstydzenie ogarnie wtenczas tych, co dopuszczali siĂŞ ciĂŞÂżkich wystĂŞpkĂłw i wmawiali w siebie, Âże nikt ich nie widzi, nikt ich nie ukarze! „Bo oto dzieĂą przyjdzie paÂłajÂący jako piec – mĂłwi prorok – a bĂŞdÂą wszyscy pyszni i wszyscy czyniÂący bezboÂżnoœÌ sÂłomÂą, i zapali je dzieĂą, ktĂłry przyjdzie” (Mt 4, 1). CaÂła ziemia bĂŞdzie zalana ogniem, i wszystko, co na niej jest, obrĂłci siĂŞ w popió³: „Niebiosa – mĂłwi ApostoÂł – z wielkim szumem przeminÂą, a ÂżywioÂły od gorÂąca rozpuszczÂą siĂŞ, a ziemia i dzieÂła, ktĂłre na niej sÂą, popalone bĂŞdÂą” (2 P 3, 10). „SÂłoĂące siĂŞ zaĂŚmi, ksiĂŞÂżyc teÂż nie da swego blasku, a gwiazdy z nieba spadaĂŚ bĂŞdÂą i moce niebios zostanÂą wstrz¹œniĂŞte” (Mt 24, 29). Ludzie przeraÂżeni bĂŞdÂą biegali jakby w ob³êdzie, bĂŞdÂą szukali kryjĂłwek, ale na pró¿no, nigdzie nie znajdÂą schronienia przed potĂŞgami przyrody, wszystko niszczÂącej na rozkaz BoÂży w dniu ostatecznej zagÂłady. A potem zagrzmi gÂłos trÂąby, woÂłajÂąc: „WstaĂącie, umarli, i przyjdÂźcie na sÂąd!” I zadrÂży ziemia i morze, i czyÂściec, i piekÂło, i oddadzÂą swoich umarÂłych. „PowstaĂącie, umarli! OtwĂłrzcie siĂŞ wy groby, wy pomniki, wy trumny zamkniĂŞte, wy pyszne budowle i stare piramidy i oddajcie Âżyciu powierzone wam zastawy!” Co to za widok przejmujÂący grozÂą! Gdziekolwiek sÂą koÂści obnaÂżone z ciaÂła, albo juÂż zamienione w popió³, odzywa siĂŞ przeraÂźliwe echo tych s³ów: „PowstaĂącie, umarli!”. WyobraÂźcie sobie, to powszechne zmartwychwstanie, wyobraÂźcie sobie jak kamienie grobowe nagle wylecÂą w powietrze, jak koÂści zacznÂą siĂŞ poruszaĂŚ i spajaĂŚ, i okrywaĂŚ siĂŞ ciaÂłem, i podnosiĂŚ z grobĂłw, a ca³¹ ziemiĂŞ zapeÂłniÂą wracajÂący do Âżycia umarli. 2. Ale jakaÂż to ró¿nica bĂŞdzie miĂŞdzy tymi ciaÂłami! Jedne bĂŞdÂą jaÂśniaÂły przedziwnÂą niebiaĂąskÂą piĂŞknoÂściÂą, drugie zaÂś bĂŞdÂą budziÂły obrzydzenie swojÂą szkaradÂą. I znowu zagrzmi trÂąba, i wezwie wszystkie dusze na sÂąd, i kaÂżda z nich po³¹czy siĂŞ na nowo ze swoim ciaÂłem. Dusze zbawionych uczyniÂą to z radoÂściÂą, bo wszakÂże ciaÂła ich byÂły drogimi towarzyszami ich trudĂłw, i otrzymajÂą nagrodĂŞ za swoje prace i umartwienia. Ale dusza potĂŞpiona ujrzy ze zgrozÂą i najwiĂŞkszym wstrĂŞtem swego dawnego towarzysza i zawoÂła z wÂściekÂłoÂściÂą: „jak to? Ja mam po³¹czyĂŚ siĂŞ z tym ciaÂłem? Mam po³¹czyĂŚ siĂŞ znowu z tymi oczyma, co spoglÂądaÂły tak bezwstydnie na rzeczy, o jakich nie powinnam byÂła nawet myÂśleĂŚ? Mam z tymi oczyma stan¹Ì przed stolicÂą Boga? Mam znĂłw wzi¹Ì te rĂŞce, ktĂłre pozwalaÂły sobie na dotkniĂŞcia wystĂŞpne, a nie chciaÂły otwieraĂŚ siĂŞ dla ubogich i speÂłniaĂŚ dobrych uczynkĂłw, z tymi rĂŞkami mam stan¹Ì przed stolicÂą Bo¿¹? Mam oÂżywiĂŚ na nowo ten jĂŞzyk, ktĂłry prowadziÂł tak niegodziwe i gorszÂące rozmowy, takie miotaÂł bluÂźnierstwa przeciwko niebu i pozwalaÂł sobie na takie obelgi i oszczerstwa przeciwko bliÂźnim, z tym jĂŞzykiem mam stan¹Ì przed stolicÂą Bo¿¹? Na nowo mam przyoblec te ciaÂło, ktĂłre byÂło towarzyszem i Âświadkiem moich wystĂŞpkĂłw, ktĂłre nosi na sobie sromotne Âślady wszystkich moich zmaz i mojej rozwiÂązÂłoÂści? I z tym przeklĂŞtym ciaÂłem mam okazaĂŚ siĂŞ SĂŞdziemu?” JakÂże taka nieszczĂŞsna dusza bĂŞdzie wtedy ÂżaÂłowaÂła, Âże schlebiaÂła temu ciaÂłu, Âże dostarczaÂła mu zakazanych rozkoszy! BĂŞdzie jednak za póŸno, juÂż za póŸno... 3. A kiedy juÂż wszystkie dusze wejdÂą z powrotem w swe ciaÂła, wtedy zabrzmi znowu trÂąba, woÂłajÂąc: „na sÂąd, wy wszyscy, wÂładcy i poddani, duchowni i Âświeccy, mÂłodzi i starzy!”. Wszyscy musimy z odsÂłoniĂŞtym obliczem stan¹Ì przed trybunaÂłem Chrystusa, bez Âżadnych obroĂącĂłw i pomocnikĂłw! Miejscem tego sÂądu bĂŞdzie, wedÂług tradycji Starego Testamentu, dolina Jozafata, ktĂłra znajduje siĂŞ miĂŞdzy JerozolimÂą i GĂłrÂą OliwnÂą. Wtedy ukaÂże siĂŞ „Syn CzÂłowieczy” na tronie z obÂłokĂłw, „w chwale swojej i wszyscy AnioÂłowie z Nim”. WyobraÂźmy sobie tĂŞ scenĂŞ. Z jednej strony bĂŞdzie jaÂśniaÂł krzyÂż ÂświĂŞty w blasku promiennym. Ten krzyÂż to nie bĂŞdzie znak krzyÂża ze ÂświatÂła na niebie, lecz prawdziwy drewniany krzyÂż, na ktĂłrym cierpiaÂł Syn BoÂży w swoim Ciele. Ten krzyÂż jest teraz podzielony na relikwie przechowywane i czczone w ró¿nych koÂścioÂłach na caÂłym Âświecie. W dniu sÂądu ostatecznego, AnioÂłowie zbiorÂą wszystkie jego czĂŞÂści w caÂłoœÌ oraz uka¿¹ go caÂłej ludzkoÂści. Jak nasze ciaÂło zmartwychwstanie przez po³¹czenie rozproszonego prochu, tak „zmartwychwstanie” i KrzyÂż Âśw. Z drugiej strony ujrzymy BogarodzicĂŞ, KrĂłlowÂą niebios, ale juÂż wtedy nie bĂŞdzie Ona MatkÂą miÂłosierdzia i UcieczkÂą grzesznikĂłw. AnioÂłowie oddzielÂą na rozkaz SĂŞdziego dobrych od zÂłych, „jako pasterz od³¹cza owce od koz³ów”, i dobrzy stanÂą po Jego prawicy, a Âźli po lewicy. JakieÂż to wstrzÂąsajÂące bĂŞdÂą rozgrywaÂły siĂŞ sceny przy tym roz³¹czaniu! Oto ten byÂł wielkim panem i uchodziÂł za bardzo czcigodnego, a teraz stan¹Ì musi w szeregach zabĂłjcĂłw i mordercĂłw. I jego ma³¿onkĂŞ weÂźmie AnioÂł za rĂŞkĂŞ i pociÂągnie na stronĂŞ lewÂą. „O ÂświĂŞty Aniele – zawoÂła ona – zgrzeszyÂłam, to prawda, ale w ukryciu i nikt nie wiedziaÂł o moim wystĂŞpku!” „Tak – odpowie AnioÂł – ale teraz wiedzÂą o nim wszyscy!” Po prawicy stanie Ăłw dobry ojciec, a po lewicy jego nieposÂłuszny i zÂłoÂśliwy syn; po prawicy owa poboÂżna matka, po lewicy jej rozpustna cĂłrka. Grzeszni mĂŞÂżowie bĂŞdÂą roz³¹czeni od Âżon, a grzeszne Âżony od mê¿ów, i to na zawsze. Roz³¹czeni tak daleko od siebie, jak grzech oddalony jest od ÂświĂŞtoÂści, jak zÂły duch od Boga, piekÂło od nieba. Odrzuceni bĂŞdÂą, jak czytamy w Objawieniu Âśw. Jana (Ap 22, 15), „czarownicy, i niewstydliwi, i mĂŞÂżobĂłjcy, i baÂłwochwalcy, i kaÂżdy, ktĂłry miÂłuje i czyni kÂłamstwo”. 4. A jakÂże bolesne bĂŞdzie zawstydzenie grzesznikĂłw, gdy wszystkie ich uczynki bĂŞdÂą odsÂłoniĂŞte przed caÂłym Âświatem! Wszechmoc BoÂża sprawi, Âże te niezliczone rzesze, zebrane w dolinie Jozafata, ujrzÂą od razu jakby w olbrzymim zwierciadle wszystko, co kaÂżdy z ludzi kiedykolwiek zrobiÂł, czym obraziÂł Boga, wszystkie lubieÂżne spojrzenia, mowy i uczynki i zaniedbania, ktĂłre dotychczas znane byÂły tylko samemu Bogu. ZaprawdĂŞ! Gdyby nie byÂło innych kar za grzech, juÂż sama ta obawa strasznego zawstydzenia w obliczu caÂłego Âświata powinna by nas powstrzymywaĂŚ od zniewaÂżania StwĂłrcy! Wtedy nie pomogÂą nam Âżadne wymĂłwki. Na pró¿no bĂŞdziemy siĂŞ starali uniewinniĂŚ przed wszystkowiedzÂącym SĂŞdziÂą, na pró¿no bĂŞdziemy woÂłali: „O Panie, ja nie wiedziaÂłem, co robiĂŞ; byÂłem nierozumny, nie pouczono mnie, Âże trzeba byÂło postĂŞpowaĂŚ inaczej!” „KÂłamco! – odpowie SĂŞdzia – JakÂże wielu pouczaÂło ciĂŞ, upominaÂło i dawaÂło ci dobry przykÂład! Ile zbawiennych natchnieĂą uÂżyczaÂłem Ja sam twojemu sercu! Ile razy sÂłyszaÂłeÂś w szkole i w koÂściele, jak masz ÂżyĂŚ, jak czuwaĂŚ nad sobÂą, jak siĂŞ modliĂŚ o ÂłaskĂŞ Bo¿¹ i czego unikaĂŚ!” „Ach, Panie, powiesz, ja byÂłem sÂłaby, ja nie mogÂłem”. „NieszczĂŞÂśniku! Spojrzyj tu na twoich krewnych, twoich przyjació³ i znajomych, oni byli jeszcze sÂłabsi, jeszcze wÂątlejsi od ciebie, a patrz, jak sÂą czyÂści, jak umieli wystrzegaĂŚ siĂŞ zÂłego!” WiĂŞc chyba wĂłwczas zaczniemy prosiĂŚ o miÂłosierdzie. Ale na to moÂżemy usÂłyszeĂŚ tylko jednÂą odpowiedÂź: „Min¹³ czas miÂłosierdzia! Przez caÂłe swoje Âżycie szydziÂłeÂś moich sakramentĂłw i moich sÂług, zniewaÂżaÂłeÂś moje koÂścioÂły, nie miaÂłeÂś litoÂści nad twoim bliÂźnim, naduÂżywaÂłeÂś tylu moich dobrodziejstw, zdrowia, bogactwa, Âżycia i wszystkich innych, i ze wszystkiego korzystaÂłeÂś tylko na to, Âżeby Mnie obraÂżaĂŚ, a teraz prosisz o miÂłosierdzie? Min¹³ czas Âłaski, czas pokuty i miÂłosierdzia!” WiĂŞc ratujmy siĂŞ wszyscy, pĂłki jeszcze mamy czas, Âżeby Âżaden z nas nie usÂłyszaÂł w owym dniu sÂądu takiej odpowiedzi! 5. A wreszcie nastÂąpi ogÂłoszenie wyroku, ktĂłry napeÂłni radoÂściÂą serca wiernych sÂług BoÂżych i pokutnikĂłw, a dusze potĂŞpionych rozpaczÂą! Z miÂłosnym spojrzeniem zwrĂłci siĂŞ wszechmocny SĂŞdzia do wybranych, wzywajÂąc ich sÂłowami: „pĂłjdÂźcie, bÂłogosÂławieni Ojca mego!”. PrzyciÂśnie ich do swojej piersi i powie do nich: „drogie moje dusze! WyÂście mnie duÂżo kosztowaÂły, ale teraz radujĂŞ siĂŞ z wami, Âże was zdobyÂłem swoim krwawym trudem i tymi oto ranami! WyÂście strzegli mojego Zakonu, cenili mojÂą ÂłaskĂŞ, wyrzekali siĂŞ dla Mnie owych rozkoszy i zabaw, bronili mojej czci w domu i w stosunkach ze Âświatem, a kiedyÂście zb³¹dzili, obmywaliÂście duszĂŞ z grzechowych plam Âłzami pokuty! W kaÂżdym ze swoich bliÂźnich widzieliÂście swego brata i Mnie samego, przyodziewaliÂście nagich, karmiliÂście ÂłaknÂących, nawiedzaliÂście chorych, pocieszaliÂście strapionych, coÂście uczynili jednemu z tych najmniejszych, Mnie uczyniliÂście. PĂłjdÂźcie, bÂłogosÂławieni Ojca mego, posiÂądÂźcie krĂłlestwo, przygotowane dla was od zaÂłoÂżenia Âświata!” Na prawdĂŞ, niczym wĂłwczas nie wydadzÂą siĂŞ tym szczĂŞÂśliwym wszystkie cierpienia i trudy, ktĂłre ponosili w sÂłuÂżbie Chrystusowej, i bÂłogosÂławiĂŚ bĂŞdÂą to wszystko, co uczynili dla zbawienia swej duszy! 6. Ale któ¿ wypowie, jak okropna bĂŞdzie boleœÌ potĂŞpionych! JeÂżeli ÂświĂŞci, jak Hieronim, Bernard, Jan ZÂłotousty drÂżeli na wspomnienie SÂądu ostatecznego, to czyÂż my, ktĂłrzy tyle razy ciĂŞÂżko obraziliÂśmy Boga, moÂżemy czuĂŚ siĂŞ caÂłkiem bezpiecznymi i pewnymi zbawienia? Czy my nie powinniÂśmy przypominaĂŚ sobie codziennie, a zwÂłaszcza w chwilach pokusy, przepowiedni Chrystusowej, Âże w owym dniu grozy i gniewu PaĂąskiego odepchnie On od siebie swoich nieprzyjació³ i powie do nich: „Precz ode mnie, przeklĂŞci, w ogieĂą wieczny, ktĂłry przygotowano dla szatana i anio³ów jego! Albowiem Âłakn¹³em, a nie daliÂście mi jeœÌ; czuÂłem pragnienie, a nie daliÂście mi piĂŚ; byÂłem goÂściem, a nie przyjĂŞliÂście mnie; nagim, a nie odzialiÂście mnie; chorym i wiĂŞÂźniem, a nie odwiedziliÂście mnie”. WĂłwczas oni spytajÂą: „Panie, kiedyÂż to widzieliÂśmy CiĂŞ ÂłaknÂącym lub spragnionym, lub goÂściem, lub w wiĂŞzieniu, a nie usÂłuÂżyliÂśmy Ci?” Wtedy On im odpowie tymi sÂłowy: „ZaprawdĂŞ, powiadam wam, czegokolwiek nie uczyniliÂście jednemu z tych najmniejszych, tego mnie nie uczyniliÂście”. I pĂłjdÂą ci na mĂŞkĂŞ wiecznÂą, a sprawiedliwi do Âżywota wiecznego. Tak zapowiedziaÂł nam Ten, ktĂłry mĂłgÂł rzec o sobie: „Niebo i ziemia przeminÂą, ale sÂłowa moje nie przeminÂą!” (Mt 24, 35). Daremnie bĂŞdÂą szukali nieszczĂŞÂśni jakiegoÂś ratunku, daremnie bĂŞdÂą prosili swoich ÂświĂŞtych patronĂłw, swego AnioÂła Stró¿a, samÂą MatkĂŞ NajÂświĂŞtszÂą o wstawienie siĂŞ za nimi. JednÂą tylko usÂłyszÂą odpowiedÂź: „Za póŸno! Min¹³ czas miÂłosierdzia, przyszedÂł czas zasÂłuÂżonej kary! Trzeba wam byÂło udawaĂŚ siĂŞ do nas o pomoc, dopĂłki mogliÂście odmieniĂŚ swoje Âżycie, odpokutowaĂŚ swoje grzechy, wynagrodziĂŚ krzywdy wyrzÂądzone bliÂźnim, naprawiĂŚ dane zgorszenie! Teraz musimy was przekl¹Ì, jak was przeklĂŞÂła sprawiedliwoœÌ Boska!” 7. Miejmy litoœÌ nad sobÂą samymi i korzystajmy z tego czasu – moÂże juÂż bardzo krĂłtkiego, – ktĂłry nam jeszcze jest uÂżyczony do poprawy Âżycia! ProÂśmy ze serdecznÂą skruchÂą o miÂłosierdzie, mĂłdlmy siĂŞ sÂłowami Âśw. Augustyna: „Tu pal, o mĂłj BoÂże, tu siecz, bylebyÂś tylko nie kazaÂł mi cierpieĂŚ przez ca³¹ wiecznoœÌ!” PosÂłuchajmy gÂłosu swojego sumienia, ktĂłre nam mĂłwi, ÂżeÂśmy zasÂłuÂżyli na karĂŞ, na ÂśmierĂŚ, ale nie traĂŚmy otuchy i nadziei przebaczenia! Bo có¿ mĂłwi nam dziÂś jeszcze BĂłg? Czy nas potĂŞpiÂł i odrzuciÂł na zawsze? Nie! On mĂłwi przez proroka Ezechiela: „Nie chcĂŞ Âśmierci bezboÂżnego, ale Âżeby siĂŞ nawrĂłciÂł bezboÂżny od drogi swej, a ÂżyÂł!” (Ez 33, 11). SÂłyszymy, jak bardzo niewiele ¿¹da od nas BĂłg? Tyle tylko ¿¹da, ÂżebyÂśmy zeszli z drogi, co wiedzie na zatracenie, ÂżebyÂśmy przestali odwiedzaĂŚ Ăłw dom, gdzie grzeszyliÂśmy i moglibyÂśmy znowu zgrzeszyĂŚ; ÂżebyÂśmy jeszcze dziÂś oddalili owÂą osobĂŞ z ktĂłrÂą grzesznie Âżyjemy, zwrĂłcili obcÂą wÂłasnoœÌ, pojednali siĂŞ z owym nieprzyjacielem, poÂśpieszyli do trybunaÂłu pokuty i wyznali ze szczerÂą skruchÂą wszystkie swoje przewinienia. Nie lĂŞkajmy siĂŞ, Âże spowiednik bĂŞdzie nas gromiÂł, zawstydzaÂł, Âże nawet nam odmĂłwi rozgrzeszenia! On raczej bĂŞdzie litowaÂł siĂŞ nad nami tym wiĂŞcej, im ciĂŞÂższe sÂą nasze zbrodnie, jeÂżeli tylko bĂŞdzie widziaÂł, Âże chcemy naprawdĂŞ pojednaĂŚ siĂŞ z Bogiem i rozpocz¹Ì nowe Âżycie. Nie zraÂżajmy siĂŞ Âżadnymi trudnoÂściami, proÂśmy ÂŚwiĂŞtych PaĂąskich o wyjednanie nam Âłaski nawrĂłcenia, poleĂŚmy siĂŞ NajÂświĂŞtszemu Sercu Jezusowemu i Matce NajÂświĂŞtszej, ktĂłra jest naszÂą nadziejÂą, naszym Âżywotem i naszÂą pociechÂą! A wtedy moÂżemy bez trwogi oczekiwaĂŚ sÂądu i moÂżemy mieĂŚ nadziejĂŞ, Âże i my wszyscy staniemy po prawicy SĂŞdziego i usÂłyszymy owo, radoÂściÂą niebiaĂąskÂą darzÂące, wezwanie: „PĂłjdÂźcie, bÂłogosÂławieni Ojca mego, i posiÂądÂźcie KrĂłlestwo, przygotowane dla was od zaÂłoÂżenia Âświata!” Amen. (opr. na podstawie: ks. Aleksander Pechnik, Kazania i nauki, 1923 r., wedÂług kazaĂą misyjnych Âśw. Leonarda a Porto Maurizio, wydanych w Regensburgu w 1892 r., t. 2)

Powered by phpBB modified by Przemo © 2003 phpBB Group